Dock Diving is een spectaculaire sport, waarbij de honden (veilig!) in een bad met water springen. We hanteren daarbij 4 disciplines. De bekendste discipline is het zo ver mogelijk in het water terecht komen (die sprong heet “Big Air”). De 2e discipline is het zo hoog mogelijk een dummy pakken (“Extreme Vertical”), de 3e discipline is het zo ver mogelijk een dummy pakken (“Fetch It”) en de 4e discipline is het zo snel mogelijk een dummy vanaf de andere kant van het water apporteren en terugbrengen (“Speed Retrieve”).
Het is een beginnende en opkomende sport, tot nu toe zijn er nog maar twee trainingsplekken. Eén staat in Druten en de ander staat in Rotterdam, de hoofdorganisatie is druk bezig met het regelen van meer baden om te verspreiden over Nederland, zo kunnen ze nog meer mogelijkheden bieden binnen de sport.
Het is natuurlijk een optie om elke trainingsgelegenheid naar de nu bestaande baden te gaan, of aan de workshops deel te nemen maar niet voor iedereen is het altijd mogelijk om daar heen te gaan. Als je zelfstandig (in de natuur) gaat trainen, is het van groot belang dat het water waar je de hond in laat springen goed veilig is. Bij een stukje water check je altijd op: diepte van het water (het moet diep genoeg zijn zodat de hond niet de bodem raakt bij het raken van het water), de mogelijkheid voor de hond om uit het water te komen, let op de kwaliteit van het water, denk aan algen en of het water wel geschikt is om door te slikken, er zouden geen takken of andere puntige/scherpe voorwerpen in het water moeten liggen en ook niet op de bodem, een veilige afsprong is ook iets om aan te denken.
Genoeg om naar te kijken als je zelf aan de slag gaat, daarom is het aan te raden eerst een paar keer op het Dock en in het bad te trainen, zo leer je de sport wat beter kennen en weet je beter waar je op moet letten.
Let op dat een hond 15 maanden moet zijn om aan deze sport mee te mogen doen, eerder dan dat mogen ze niet van het Dock afspringen. Dock Diving is een sport die voor iedereen geschikt zou kunnen zijn, maar het blijft wel een blessuregevoelige sport.
Even voorstellen ik ben Danaè Bodde en ik heb drie kortharige Hollandse Herders.
Samen met Bayka (stamboomnaam Binah) ben ik in 2018 begonnen met Dock Diving. Een tijdje later kregen wij Lynn er bij en die ging ook het Dock op. Beide honden lieten zien dat ze helemaal weg zijn van de sport, sindsdien beoefenen we deze sport redelijk fanatiek. Zelfs ons hondje van eigen fok laat al veel interesse zien in deze spectaculaire sport, dit maakt mij alleen maar meer gemotiveerd om door te gaan in de sport, want zolang de honden het leuk vinden ga ik graag met ze door in de sport.
Wat ik zo mooi vind aan mijn Hollanders in deze sport is dat ze lijken te begrijpen dat het een wedstrijd is tegen de andere honden, ze geven alles en willen ook echt beter zijn. Naast het bad begint het vuur al in ze te branden, eenmaal op het Dock zijn ze super geconcentreerd en geven ze alles wat ze in zich hebben. Veel van de disciplines moeten de honden toch echt op eigen houtje doen en dat is waar ik zo bof met de Hollandse Herder, je merkt een verschil tussen de zelfstandigheid van de Hollander en andere vergelijkbare rassen. De combinatie van zelfstandigheid, drift om het spel te spelen en te winnen maakt ze een genot om mee te werken op het Dock.
Zo hebben onze honden al meerdere titels binnen mogen slepen, van (reserve) Europees Kampioen, (multi-)Nederlands Kampioen en de IronDog titel. Na zo veel al te hebben bereikt in een aantal jaartjes zou je zeggen dat er niet super veel meer te doen valt, gelukkig is de sport nog opkomend en kunnen we alle kanten nog op. Ik wil mezelf erg graag verder ontwikkelen in de sport en de technieken hier in, de kneepjes leren die niemand nog heeft ontdekt en heel graag zou ik graag verder internationaal willen gaan. Nog genoeg te doen en te ontdekken, en dat samen met die (te) gekke strepen aan mijn zijde.
Mijn leukste/ mooiste Dock Dive ervaring is ook waarom ik de sport zo mooi vind.
Dit blijft mij nog altijd bij als de dag van gisteren. Het moment samen, de wil om het samen te halen, het echte stukje teamwerk. Daar draait het voor mij helemaal om.
“De sprong van 1,80 meter hoog die er voor zorgde dat we op de tweede plaats kwamen van de Europese kampioenschappen.
De sfeer was gespannen en het leek er op dat we het niet zouden redden, we hadden nog één herkansing over. Ik had het eigenlijk al opgegeven maar voor het idee gingen we het toch nog een keer proberen.
Ik zette haar neer op een willekeurige plaats op het Dock en zei zachtjes tegen haar: “Nou kom op meid, pak ‘m”, met dat ik klaar was met die zin liet ik haar los… Daar ging ze, de tijd leek ineens heel traag te gaan. De spanning was om te snijden, iedereen was stil en wachtte af. Mijn hart zat ik mijn keel toen Bayka haar laatste passen zette voor de afzet naar de dummy die daar hoog in de lucht hing, ze vloog omhoog én…. JA HOOR! HET IS HAAR GELUKT! Een sprong van 1,80 meter hoog, ongelooflijk.
Nog maar 2 jaar oud maar nu al mee strijden aan de top. Een moment om nooit te vergeten. Zo spannend dat iedereen z’n adem inhield.”
Zoals al eerder aangegeven is het een stukje extra zelfstandigheid die ik de Hollander echt vind sieren in deze sport. Samen met de drift om het spel te spelen, de dummy te pakken en te winnen is het voor mij echt een tophond om mee op het Dock te staan.
Het enige waar ik tegenaan loop met de FCI-Hollanders is dat ze wat klein zijn in schofthoogte vergeleken met bijvoorbeeld de KNPV Mechelse Herders. Bayka is voor een teef al best groot met haar 60 cm, Lynn is net 57 cm en onze grootste concurrenten zijn rond de 70 cm hoog. Maar zo’n Hollander laat zich niet op de kop zitten en komt graag laten zien dat die maat niet altijd het belangrijkst is.
Het is een super leuke sport waar onze gekke streep even alles kan geven, dit is een erg goede uitlaatklep. Het stukje teamwork is ontzettend leuk en net wat anders dan de andere sporten.
Buiten dit om is de Hollandse Herder erg slecht vertegenwoordigd in deze sport, alleen Bayka, Lynn en hopelijk over een tijdje onze Valu (Barracuda Bite O Gennaíos Ollandós), staan met regelmaat op het Dock.
Te veel Hollanders bestaat niet 😉
In 1898 opgericht en in 1998 onderscheiden
met de Koninklijke Erepenning
